16/12/15

FESTIVAL DE NADAL




Aquí tendes o programa do noso festival. Animádevos a vir, 

será moi divertido.



PROGRAMA PARA O VENRES 18


·Chiquitropa. Desfile e actuación: “Adiviña, adiviñanza” e “Teño as neuronas revoltas”.
·E.Infantil : baile Rock “Vaya mentira”
·1ºe2º Canción en lingua de signos: “Roquiño e as abellas”.
· Teatro: “A ratiña presumida”.
·Coreografía: “O galiñeiro”.
·Baile: “Esku dantza”de Navarra.
·(Recreo)
·6ºA. Baile
·Carmen Conto: “O canciño”
·6ºB Baile.
·Primaria. Canción “Himno da alegría”.
·Profesorado. Canción” A festa do Belén”
·Despedida.


                                         

               

22/11/15

Os alumnos/as de 6º EI traballan a emoción do amor co libro " Con locura"

Click to play this Smilebox slideshow
Create your own slideshow - Powered by Smilebox
This digital slideshow generated with Smilebox


Os alumnos e alumnas de 6º EI fixeron de tradudores e ilustradores co libro "Con locura" de Èmile Jadoul, uns auténticos artistas.

31/10/15

Magosto e Samaín 2015


O 6 de novembro celebramos 
 Magosto e  Samaín







Aquí témolo magosto
que viva a festa rachada
os meniños desta escola
farán  a castañada.



30/10/15

Chegada do outono



     No CEIP Os Muiños dámoslle a benvida ao outono, decorando o centro con debuxos dos nenos e nenas.




O outono é bonito, 
con días de sol
e toda a paisaxe 
vólvese marrón.

Marrón e amarelo,
como o marmelo;
marrón e dourado , 
 todo empapelado.

Benvida ao novo curso


NO CEIP OS MUIÑOS O CORAZÓN LEVA A VOZ CANTANTE





 

As emocións son unha parte moi importante da nosa vida, e polo tanto tamén do currículo, por iso este curso imos traballar con elas, para que nos acostumemos a preguntar e expresar como te sentes, como crees que sente o outro, como sentirías no seu lugar, por que crees que fixeches isto, que
poderías facer en lugar disto...

 




                    Regando a vida con emocións positivas medran a paz, a amizade, a liberdade...


27/6/15

PEPIÑO E O CUCO

El era pequeno, gordecho e de ollos negros. Tiña as meixelas coloradas e os pelos de punta, rebeldes…pero o seu carácter era afable e amosaba unha tremenda curiosidade por todo, o que o levaba a situacións as veces apurada.

Asistía con regularidade á escola da aldea só pola mañá, porque pola tarde non había.
No tempo que lle quedaba libre, Pepiño de Pepa, que así se chamaba o rapaz, facía os labores que a súa nai lle encomendaba; coidar as galiñas, un porco e dúas ovellas que tiñan; enciñar e sachar as patacas no seu tempo e ir ao monte dous días por semana a por un saco de gasto( que veñen a ser as agullas dos pinos cando están secas).

Pepiño facía todo isto porque a súa nai andaba a cotío de xornal polas casas dos veciños para levar á súa algo de cartos e produtos do campo, pois ela era o home e a muller da casa.

Pepiño non tiña pai. As poucas veces que se atrevera a preguntarlle a súa nai por el, sempre lle contestou cun berro.

Un luns, despois do  Nadal, á volta da escola, topouse cun canciño peludo que coxeaba dunha pata. Pareceulle raro, porque el, aos cans de Touriñán( que era a súa aldea) coñecíaos a todos. Pero axiña pensou que puidera ser que o véspera fora día de caza e quedara extraviado do seu dono.

Levouno para a casa moi contento pero ao mesmo tempo preocupado por como lle ía dicir á súa nai que quería quedar con el, xa que tiña tres gatiños, dous paxaros e un porco teixo que tamén atopara ferido no monte un mes antes. 

Non tivo problema, a nai díxolle que o que tiña que facer, se quería quedar con el, era repartir a súa ración de comida co can, porque naquela casa non sobraba nada, máis ben faltaba.

Púxolle de nome Cuco polo espelido que era, e converteuse no seu mellor compañeiro. Ía á escola e esperábao na porta. Ïa ao gasto, el tamén...se era buscar as ovellas, Cuco case llas traía el só, e ata lle buscaba porcoespiños polos balados.

No mes de Maio, cando xa os días eran máis grandes, despois de coller da artesa un corocho de broa para el e para Cuco, marcharon os dous a buscar e gardar as ovellas.
Despois meteu no peto a harmónica Que o padriño lle regalara polo San Martiño, colleu o saco do cabanel e foron pola pista que vai para Queiroso xuntar o gasto que lle tocaba ese día. Rematou axiña, pero antes de voltar para a casa, subiu a unhas pedras dende onde se ve o mar de Muxía ata Nemiña, para ver pasar os barcos aló polo horizonte.

O sol reflectíase na auga e cada vez ía baixando máis, ata que desapareceu de todo. Pepiño puxérase a tocar a harmónica e pasoulle o tempo sen se decatar de que se facía de noite. Cando se deu conta, botouse a correr para coller o saco e liscar para a casa. O can tamén ía escentellado. Corre que te corre, ao saltar unha parede, meteu o pé nun cepo que os do lugar tiñan posto para o raposo( porque lles zampaba as galiñas todas).

Tivo que pasar alí a noite, pois canto máis tiraba do pé máis dano se facía.
O amencer díxolle ao Cuco:
-Corre a casa e rasca na porta.
Cuco liscouse e cando Pepa chegou á casa do velorio dun veciño, xa lle sangraban as unllas de tanto rascar. Ao velo fóra a nai comezou a berrar porque o can sempre durmía dentro. Chamou aos veciños do lado e seguiron ao can ata dar con Pepiño.

No setembro dese ano( mil novecentos oitenta e dous) tódolos rapaces tiveron que ir ao Colexio de Vilarmide que quedaba bastante lonxe. A pena máis grande de Pepiño era deixar a Cuco tódolos días na cabina, pois dende as nove da mañá que marchaba ata as seis da tarde que volvía, non se movía da parada do autobús.

Pasou o tempo. Cuco fíxose velliño e morreu. O seu amigo enterrouno na horta da casa. Pepiño foi un bo estudante. Hoxe ten praza de veterinario en Coristanco. No seu tempo libre adestra cans para persoas cegas e para que no momento en que o necesiten lles axuden como Cuco lle axudou a el.

                                                                        Carmen Sambad Lema


                                                                                 


Tíralle da lingua  xuño 2015